ABOUT EMSA ANTWERPEN
11 oktober 2020
AMSC stands for “Antwerp Medical Students’ Congress”. Our congress is perfect for all students in the (para) medical sector (medicine, pharmaceutical sciences, dentistry, biomedical sciences and nursing) to share their knowledge with students all over the world.
The congress takes place during the second week of September. The program includes useful workshops, interesting lectures and a fantastic social program. Students are also given the opportunity to present their own research in a professional setting. Prizes are awarded for the first places.
Ik vertelde het eerst aan mijn zus. Zij reageerde super supportive, waardoor er uiteraard een last van mijn schouders viel. De volgende die ik het vertelde waren mijn beste vrienden en daarna mijn ouders. Mijn ouders hebben me opgevoed met de boodschap dat ze van me houden zoals ik ben en dit ook altijd zullen blijven doen. Ook al wist ik dat ze positief gingen reageren, was er toch dat kleine stemmetje vanachter in mijn hoofd dat zei: "En wat als ze negatief reageren?" Met een klein hartje vertelde ik hen dat ik holebi ben en het enige dat ze zeiden was: "Oké." Dat antwoord en die grote glimlacht die daarna volgde, was alles dat ik nodig had om me zo extreem gelukkig te voelen. In de grote vakantie die volgde was ik alleen maar omringd door mensen die wisten dat ik holebi was. Op die 2 maanden tijd ben ik volledig opengebloeid. Ik was nog nooit zo gelukkig geweest als toen! Maar toen begon school terug. Het lukte me niet om dat masker van vroeger terug op te zetten. Ik was er niet klaar voor om al die vrijheid die ik de afgelopen maanden gevoeld had, weer op te geven. Dus ik besloot om het niet meer geheim te houden. In het begin van het schooljaar heb ik dan tijdens een gesprek laten vallen dat ik op mannen val. Niemand reageerde, dus ik dacht dat niemand me gehoord had, maar tijdens de pauze kwamen toen alle positieve reacties één voor één binnen.
Vandaag de dag kom ik nog steeds uit de kast, want uit de kast komen is niet een éénmalig iets. Je doet het altijd en overal, dag in dag uit. Je komt uit de kast tegen elke persoon die je ontmoet. Het enige verschil met die allereerste keer is dat het mij nu niet meer uitmaakt wat ze van me vinden. Reageren ze positief? super! Reageren ze negatief? Ook goed voor mij, maar dan zullen ze niet meer worden dan enkel en alleen kennissen van me.
Ik zat in het derde middelbaar toen ik besliste om ervoor uit te komen dat ik lesbisch ben. Ik heb een leerkracht godsdienst, waarvan ik wist dat ze iemand anders daar ook mee geholpen had, in vertrouwen genomen. Mijn twee beste vriendinnen wisten het ook al, ik had het tegen hun ook al (al huilend) gezegd. Toen hebben we met z'n vieren beslist dat mijn vriendinnen een anonieme brief gingen schrijven over hun vriendin die lesbisch was, zonder mijn naam te noemen. Tijdens de les godsdienst ging de leerkracht die brief voorlezen en gingen we er met de klas over praten wat hun mening daarover was. We hadden ook een teken afgesproken dat als de reacties positief waren, we gingen zeggen dat die brief over mij ging. Gelukkig waren alle reacties positief en heb ik het durven zeggen. Het was een emotioneel moment en zo ook diezelfde avond toen ik het tegen mijn mama ging zeggen. Maar op dat moment durfde ik niet meer, dus heb ik haar maar een sms gestuurd. Mijn mama heeft heel positief gereageerd en zei dat ze dat al wist. Op mijn nieuwe school heb ik het pas echt gezegd in het zesde middelbaar op bezinningsweekend met de klas. Sommige zagen het aankomen en anderen vielen compleet uit de lucht, maar iedereen heeft mega positief gereageerd. Ik ben iedereen dus enorm dankbaar daarvoor!
Ik was samen met mijn ouders iets gaan eten voor een voorstelling en vertelde hen dat ik een vermoeden had dat een neef van ons niet hetero is. Toen ze ongemakkelijk reageerden en een stilte lieten, zei ik dat ik er niet over zou judgen omdat ik geen recht van spreken had, gezien ik zelf bi ben. Thank God voor die voorstelling, die als een soort buffer heeft gediend om het er pas achteraf uitgebreider over te hebben zodat ze het even konden laten bezinken, maar gelukkig reageerden ze nooit slecht.
Het was wel leuk in het begin om alsof te doen dat je ook "normaal" bent, gewoon hetero en als jongen dus met je hetero vrienden meepraten over knappe meisjes enzo. Het is telkens weer als een klein toneel opvoeren en onbewust kopieer je het gedrag van je vrienden omdat je de bron van dit gedrag nu eenmaal niet bij jezelf kan vinden! Maar na een tijd geniet je hier niet meer zo van en even later heb je de drang om het een eerste keer aan iemand te vertellen! Je denkt hierbij aan iemand die misschien in dezelfde situatie zit en iemand die je kan vertrouwen. Zo had ik een hockeyvriend waarvan je echt wel zag dat hij gay was. Na de hockeytraining vroeg ik om hem even onder vier ogen te kunnen spreken. Toen we over elkaar stonden en ik het zou vertellen, heb ik getwijfeld maar we waren alleen en eigenlijk was er niet echt een reden om het niet te vertellen! Ik veegde helemaal toen ik het vertelde. Heel zacht kwamen de woorden uit m’n mond, alsof de woorden nog meer gewicht kregen door ze uit te spreken. Gelukkig reageerde hij positief en al snel kwam ik ook te weten dat hij hetzelfde voelde! Ik had dit geheim echt wel een vijftal jaren voor mezelf gehouden en nu was het er gewoon uit! Het voelde ongelooflijk, alsof ik vrij was door even helemaal mezelf te kunnen zijn. Dat geweldige gevoel voedde de drang om me ook even later te outen bij m’n papa, de tweede persoon aan wie ik het vertelde. Hij zei altijd dat ik altijd mocht zeggen als er iets was en die avond waren we alleen, het was gezellig en ineens zei hij het weer, heel toevallig. Van dat moment heb ik gebruik gemaakt en vertelde ik het rustig aan hem. Hij glimlachte nadat het tot hem was doorgedrongen en stelde erna enkele vragen om het zich te kunnen voorstellen. Maar hij reageerde heel positief en we spraken af dat hij het tegen mama zou zeggen, want ik durfde echt niet. (lacht) Ik kom namelijk beter overeen met m’n papa, vandaar. Toen ik mama de volgende dag zag, kwam ze naar mij en vroeg ze geluidloos bevestiging aan mij over wat papa had verteld. Enkele mondtrekjes waren hiervoor genoeg. Toen ik even later knikte, begon ze te wenen. Ik knuffelde haar op haar te troosten maar daardoor begon ze nog harder te wenen. Ze vond het dus wel erg omdat ze liever een "normaal leven" voor me had gezien, wat ik ergens wel snap. Momenteel ben ik bijna 23 en weten alleen m’n gezin (niemand buiten het gezin in de familie) het van mij en m’n beste vriend en heb ik geen zin om het verder te vertellen. Dat komt wel! 😉
Ik wist al een lange tijd dat ik ook verliefd kon worden op meisjes. Mijn vrienden wisten dit ook, maar mijn ouders nog niet. Ik zei altijd dat ik het pas zou vertellen als ik effectief een relatie zou hebben met een meisje. En toen werd ik verliefd... Op een meisje... Ik wilde eerst wat afwachten en ook naar mijn vriendin toe sprak ik af om het nog niet te "benoemen". Misschien uit schrik voor het moment dat ik het effectief zou moeten zeggen thuis? Maar ik kon niet langer ontkennen dat we effectief een koppeltje waren. Op een avond heb ik het gewoon verteld en moest ik zo hard huilen van de ontlading. Ik wist niet welke reactie ik had verwacht, maar het was toch verrassend. Zeer positief, rustig, blij en nieuwsgierig. Uiteraard volgden er wat bizarre vragen en bedenkingen, maar al snel hadden mijn ouders door dat een relatie tussen twee meisjes helemaal niet zo "anders" is . Mijn grootouders hadden het er wat moeilijker mee, maar hebben het op hun eigen tempo leren aanvaarden en hebben mijn vriendin met open armen ontvangen in de familie. Wat ik ook bijzonder vind, is dat al mijn vrienden zó enthousiast zijn over onze relatie. Het lijkt wel alsof mensen enthousiaster zijn over holebikoppels dan bij hetero's.
Ondertussen ben ik een jaar en acht maanden heel gelukkig met mijn lieve vriendin. Wij vergeten soms zelf dat we afwijken van de "norm". We zijn dan ook vaak verbaasd als mensen ietsje langer naar ons blijven staren als we hand in hand lopen. Dan zeggen we tegen elkaar: "Ooooh ja juist, wij zijn lesbi’s." 😅
Enkele maanden geleden heb ik ontdekt dat ik panseksueel ben. Sinds een aantal weken was ik enorm close geworden met een vrouwelijke collega op een manier die ik zelf niet goed begreep. Ik heb toen wat onderzoek gedaan naar biseksualiteit, maar kon me hier echt niet in vinden. Tijdens het kijken van "Sex Education" (I know, hoog niveau) heb ik dan de link met panseksualiteit gelegd en de stap genomen om tegen mijn collega "uit de kast te komen". Nadat wij al enkele weken in een relatie waren, heb ik het mijn ouders verteld. Zij hebben enorm positief gereageerd en waren blij dat ik iemand gevonden heb waar ik helemaal mezelf bij kon zijn. Echt voorbereid heb ik me niet. Wel heb ik een moment gezocht waarop mijn zus niet thuis was, zodat mijn ouders en ik er rustig over konden praten. Ook mijn grootouders en hechte vrienden hebben heel positief gereageerd. Daarna heb ik onze relatie eigenlijk gewoon op Facebook gezet om niet altijd een hele uitleg te moeten geven. 🤷🏼♀️ Iedereen in mijn omgeving heeft heel normaal gereageerd en ik heb nooit het gevoel gehad dat ik "anders" was omdat ik niet heteroseksueel ben.
Al in mijn jonge jaren merkte ik dat ik interesse had in vrouwen. Dit maakte me zeer verward voor vele jaren van mijn leven. Vooral omdat dat niet het beeld was dat rondom jou wordt weergegeven. Pas toen ik naar de Universiteit ging besloot ik me niet langer te verstoppen. Sinsdien out Ik me als 'biseksueel'. Waarom? Omdat ik het nog steeds moeilijk vind en mezelf nog steeds probeer te overtuigen dat hetero zijn veel makkelijker is en de betere optie. Mijn ouders heb ik het pas verteld in mijn tweede jaar unief. Mijn vader zijn reactie was episch: "Of je nu met een jongen, een meisje of een alien thuis komt. I don't care. Als jij maar gelukkig bent. Maar ik had het al langer gezien hoor". Gevolgd door een knipoog. Mijn moeder daarentegen zweeg. Na een halve minuut staren stond ze op en ging ze buiten op de stoel voor zich uit staren. Ik voelde me zo gekwetst en onbegrepen. Na een huilbui op mijn kamer besloot ik mijn spullen te nemen en naar kot te gaan. Dagen gingen voorbij zonder contact. Na enkele weken belde mijn vader me wenend op om contact op te nemen met mijn moeder. "Doe het dan voor mij", zei hij. Goed, ik nam de telefoon. Na een moeilijk gesprek en duidelijk nog veel onbegrip, was er op zijn minst weer contact. Sindsdien is het alleen maar de goede richting uitgegaan. Na mijn eerste liefdesbreuk met een meisje ben ik huilend naar mijn moeder gegaan. Iets wat ik nooit gedacht had dat zou gebeuren. Maar zij was er voor mij. Een litteken van die eerste periode zal er altijd blijven. Maar mensen kunnen veranderen. Hoe moeilijk zij het ook vinden te accepteren, als de liefde voor elkaar groot genoeg is, overwint dat alles. Sinds ik me out valt er een last van mijn schouders. Ik voel me vrij.
